Ήταν 21 Απριλίου του 2013 στο γήπεδο του Περιστερίου. Κανείς δεν ήθελε και δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που γινόταν. Η ΑΕΚ είχε και τυπικά υποβιβαστεί κάνοντας όλους τους φιλάθλους της να μην κοιμηθούν τόσο εκείνο το βράδυ, όσο και πολλά ακόμα. Βέβαια, όσο σκληρή και αν ήταν η συγκεκριμένη κατάσταση, τουλάχιστον στη δική μου ζωή άφησε και θετικές αναμνήσεις.

Γράφει η Μαρία Τσίχλα

Ουσιαστικά όλοι, όσο και αν δεν θέλαμε να το πιστέψουμε, είχαμε στο μυαλό μας τον υποβιβασμό το 2013. Και αν στο Περιστέρι μπήκε η... ταφόπλακα το μέλλον είχε ξεκινήσει να διαγράφεται από τον αγώνα κόντρα στον Πανθρακικό στο ΟΑΚΑ. Τότε η σκέψη του υποβιβασμού είχε ξεκινήσει να γίνεται πιο έντονη.

Ακόμα και σήμερα θυμάμαι πολύ έντονα πως παρακολουθούσαμε τα σκορ των υπόλοιπων αγώνων της τελευταίας αγωνιστικής, τα οποία όλα ήταν υπέρ της ΑΕΚ και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα γκολ. Τα λεπτά περνούσαν αλλά τίποτα δεν γινόταν, μέχρι που ο Γιαννούλης σκόραρε και έστειλε στα τάρταρα όλους τους φίλους της Ένωσης.

῾Ὅλοι θα πληρώσετε! Όλοι εσείς που οδηγήσατε την ΑΕΚ στη διάλυση θα τιμωρηθείτε. Είτε στη φυλακή, είτε από τον Θεό θα το βρείτε μπροστά σας. Πατάμε ριστάρτ, θα επιστρέψουμε χωρίς λαμόγια και θα τρέμετε῾῾, ήταν οι πρώτες γραμμές του τότε κειμένου. Και στη συνέχεια το χάος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Δέλλα που προσπαθούσε να σηκώσει από το γρασίδι έναν έναν τους παίκτες που έκλαιγαν, όλη την αποστολή να φεύγει με δάκρυα στα μάτια, τους φιλάθλους που ήταν στο Περιστέρι που είχαν ήδη ξεκινήσει να τραγουδούν για την επιστροφή. Και το μεγάλο ταξίδι είχε ξεκινήσει.

Μαζί με την ομάδα πάτησα ουσιαστικά και εγώ ριστάρτ. Είχα μάθει πολλά μέχρι τότε στο χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι ξεκινώντας η ομάδα από χαμηλά θα είχα τη δυνατότητα να... ξαναμεγαλώσω και εγώ μαζί της και αυτό έγινε. Ήμουν τυχερή γιατί ήξερα τα παιδιά από τις Ακαδημίες της ομάδας που ξαφνικά είχαν την ευκαιρία να ανοίξουν τα φτερά τους.

Έζησα την πρώτη προετοιμασία του Δέλλα στα Χάνια του Πηλίου λες και ήμουν στο σχολείο. Διάβασμα, σημειώσεις, γράψιμο, ανάλυση αγώνων και τακτικής σε καθημερινή βάση. Πήρα πολλά τόσο από τον Δέλλα, όσο και από τους νέους που είχαν ανέβει, ήξεραν πια είμαι, με εμπιστευόταν απόλυτα και με βοηθούσαν σε όλα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έχω πάει σε αντίπαλο της ΑΕΚ για δηλώσεις στο πρώτο φιλικό της ομάδας και όταν του είπα τι ήθελα έβαλε τα γέλια και μου απάντησε: ῾Έλα να σε κεράσω ένα τσιγάρο να τα πούμε και άσε τις δηλώσεις, γιατί δεν καταλαβαίνω τι εννοείς῾῾. Δεν θα ξεχάσω το γήπεδο του Περαμαϊκού που προσπαθούσαμε να πείσουμε τον κύριο που είχε το κυλικείο να κλείσει την Πάολα που είχε στη διαπασών γιατί ο αγώνας είχε ξεκινήσει και εκείνος δεν ήθελε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του μπαμπά Σβάρνα που πήρε αγκαλιά τον γιο του και τον φίλησε δίνοντας μια τελευταία συμβουλή πριν μπει στα Σπάτα προκειμένου να ξεκινήσει την πρώτη του επαγγελματική προετοιμασία, αφήνοντας πίσω του την Ραφήνα. Δεν θα ξεχάσω τον παίκτη της Θύελλας Ραφήνας που μιλούσε στο τηλέφωνο και προσπαθούσε να πείσει τον φίλο του ότι όντως νίκησε την ΑΕΚ και δεν τον πίστευε.

Δεν θα ξεχάσω το γεγονός ότι σε πολλούς αγώνες δεν είχαμε εικόνα και έπρεπε από τις περιγραφές του τοπικού ραδιοφώνου να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

Δεν θα ξεχάσω τους παίκτες που γνώρισα, είτε της ΑΕΚ, είτε αντιπάλους που ουσιαστικά... μεγάλωσα μαζί τους. Τους έβλεπε να ανοίγουν τα φτερά τους και να χτίζουν την καριέρα τους, χωρίς να ξεχνάνε από που ξεκίνησαν και χαίρομαι που με πάρα πολλούς από αυτούς έχουμε ακόμα πολύ καλές σχέσεις.

Δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ΟΑΚΑ στην πρεμιέρα της Γ᾽ Εθνικής, τους φιλάθλους που ήταν εκεί να στηρίξουν την ομάδα στα δύσκολα. Τις μεγάλες νίκες που ακολούθησαν με την επιστροφή.

Ήταν μαύρη η σελίδα που γράφτηκε. Ήταν όμως μια σελίδα που σε όλους μας έδωσε πολύ καλά μαθήματα. Μας έκανε πιο δυνατούς, μας έφερε πιο κοντά. Και πλέον όντως όλα είναι διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται.

ΥΓ: Σίγουρα είναι ακόμα πολλά ῾῾δεν θα ξεχάσω῾῾ που δεν μπορούν να γραφτούν. Σίγουρα είναι πολλά συναισθήματα που δεν μπορούν να περιγραφτούν. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε τις δικές μας αναμνήσεις που συχνά πυκνά τις θυμόμαστε έχοντας πλέον ένα χαμόγελο στο πρόσωπο.